شاهی که وقت عصرزخونش وضوگرفت
آیینه ی جلال ابدروبروگرفت
اول دودست خویش زخون شست وشونمود
آنگه کفی زخون دلش بهرروگرفت
جزذات بی زوال خداوندلایزال
ذرات ممکنات به خون نکوگرفت
دست وسروجوان وعلمدارجمله را
داده به راه حق وزحق آبروگرفت
خونش چوبحررحمت حق آمدی بجوش
بانورذوالجلال خداوندخوگرفت
خوابیددراریکه ی عزت میان خون
بایک اشاره کل جهان موبموگرفت
افسرزنوک خامه ی خونبارواشک چشم
ازروزگارخسته دلان جست وجوگرفت